zondag 26 oktober 2014

Bevrijd van mezelf

Vanmiddag las ik het boekje “bevrijd van jezelf” van Tim Keller. Een mooi, vlot geschreven boekje, dat mij in de analyse wel wist te raken, maar in de oplossing niet. Ik voelde me niet bevrijd van mezelf. 

De structuur van het boekje is als volgt:
  1. We trekken ons teveel aan van de mening van anderen of van onszelf. Dat is hoogmoed.
  2. Bijbelse nederigheid = de vrijheid om niet meer aan jezelf te denken, en je dus niet meer druk te maken over wat anderen van je vinden, en wat je van jezelf vindt.
  3. En dat kan als je beseft dat God, dankzij het offer van Jezus van je houdt. Dan hoef jij jezelf niet meer te beoordelen, en ook anderen niet. God houdt toch wel van je, niet om wie jij bent, maar om wie Jezus is.
Mijns inziens komt God hiermee in dienst van je eigenwaarde te staan: God vindt je hoe dan ook geweldig, dankzij het offer van Jezus Christus. Alleen in deze ‘oplossing’ blijft de eigenwaarde in het centrum staan: nu niet meer gesteund door wat anderen of ikzelf vinden, maar door wat God, op basis van het offer van Jezus van me vindt. Keller zoekt de oplossing dus in wat God van jou vindt.

C.S. Lewis (die Keller in hoofdstuk 1 en 2 uitvoerig citeert) zoekt de oplossing in een andere richting. Namelijk in wat jij van God vindt. Dan gaat het in de eerste plaats om de grootheid van God: in vergelijking met Hem ga je je wel nederig voelen. In de tweede plaats gaat het om de gemeenschap met God: God geeft zichzelf aan jou op zo’n manier dat er gemeenschap ontstaat. Als dat gebeurt word je wel nederig. Zelf zou ik hier het woord liefde gebruiken. Liefde gaat zo op in de ander dat je jezelf vergeet en op die manier bevrijd wordt van jezelf.

Kortom: Bij Keller gaat het erom dat God, dankzij Jezus, mij geweldig vindt, bij Lewis dat ik God geweldig vind.

Deze twee dingen hoeven geen tegenstellingen te zijn. Ik denk wel dat Lewis een stap verder gaat en daarmee ook een stap dieper reikt dan Keller. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten